Przed 1918 r. (w którym wszedł w życie pierwszy Kodeks Prawa KanonicznegoKościoła rzymskokatolickiego z 1917 r.) nieskodyfikowane prawodastwo kościelne (por. Księga IV Dekretałów Grzegorza IX) do ważności zawartego związku małżeńskiego wymagało 14 lat dla mężczyzn i 12 lat dla kobiet. Na małżeństwo w młodszym niż kanoniczny wieku zgody mogli udzielać biskupi i w bardzo rzadkich przypadkach rzeczywiście jej udzielali. W nielicznych przypadkach prawo partykularne podwyższało tę granicę. Według dostępnej mi wiedzy, w I Rzeczypospolitej nie podwyższono tej granicy.
Obowiązujący od 1826 r. art. 144Kodeksu cywilnegoKrólestwa Polskiego z 1825 r. (Dz.Pr.K.P. Tom X, Nr 41, str. 85) wymagał ukończenia 18 lat od mężczyzny, a 15 lat od kobiety; dyspensy wszakże mógł udzielić król (tj. w unii personalnej car Rosji).
