Notes

• {#1} Przodkowie rodziny Róg (Rug, Ruk) wywodzą się od najwcześniejszego pewnego protoplasty Jakuba, jego domniemanego ojca Wojciecha i póki co, hipotetycznego protoplasty nieznanego imienia (ojca rodzeństwa trzech braci). Niewątpliwie co najmniej od 1698 (wzmianki w księgach miejskich Rzochowa w 1698, 1703, 1719, 1743 itd., 1785 wzmianka o Antonim) mieszkali w Rzochowie, niegdyś Galicja Zachodnia, obecnie część Mielca, Podkarpacie. W linii autora niniejszej genealogii w połowie XIX w. wybyli do Majdanu (obecnie: Majdanu Królewskiego), następnie Krzątki, następnie Dęby (obecnie: Nowej Dęby). Nie wiadomo, skąd pochodzili przed Rzochowem. Poniżej pokazane informacje stanowią niezweryfikowaną hipotezę, bowiem dotąd nie znaleziono decydujących argumentów za ani przeciwko takiej wersji. Do czasu ewentualnego sprostowania lub potwierdzenia, pokazane informacje należy traktować jako hipotetyczne.
  • Y-DNA autora witryny: FTDNA: R-M269 (R1b1a1b) → R-CTS10893 → R-FT168743; = YF: R-Y3159* → R-Y264455 — sugeruje zachodnioeuropejskie pochodzenie; haplogrupa pierwotna R-M269 najpopularniejsza jest w Walii, pośrednie haplogrupy mają dużo jednostkowych przedstawicieli wskazujących pochodzenie szkockie (R-Y3159) oraz angielskie (R-Z7); jednakże nie determinuje to kierunku migracji — męscy potomkowie protoplasty niewątpliwie są w UK i PL, ale męscy przodkowie samego protoplasty mogli żyć po obu wskazanych stronach Europy albo jej dziś germańskiego środka — dzisiejszymi nazwami krajów opisując, mogli rozpierzchnąć się:
    • z Niemiec do Polski oraz Walii, Szkocji i Anglii (np. z Saksonii Peter Biggins i jego przodkowie CTS10893),
    • z Polski przez Niemcy na Wyspy Brytyjskie
    • z Wysp przez Niemcy dotarli do Polski – mało prawdopodobne
    • zupełnie inaczej;
  • pierwotna pisownia nazwiska (przezwiska) to „Rug/Ruk”, co nie świadczy o pochodzeniu, ale jest przykładem długiego kształtowania się pisowni;
  • póki co, do odwołania przyjmuję, że nie do końca pasują do profilu Lasowiaków; ze względu na Y-DNA raczej nie byli potomkami kolonistów Mazurów z Mazowsza ani jeńców Tatarów;
  • hipotetycznie mogli być kolonistami niemieckimi:
    • kolonistami józefińskimi raczej nie byli ze względu na obecność nazwiska wiek przed tą kolonizacją w księgach miejskich;
    • potomkami późnośredniowiecznych Głuchoniemców; lub
    • późnośredniowiecznymi kolonistami sprowadzonymi skądś przez właścicieli Rzochowa; [Puszcza Sandomierska] „wieki całe należała przecież do majątków (…) obejmujących także, a raczej przede wszystkim, tereny nad Wisłą, Wisłoką czy Sanem. (…) Na omawianym terenie zdecydowanie dominowała własność królewska, administracyjnie należąca do starostwa sandomierskiego. ^{Por. 1731 inventory of Sandomierz county i 1753 inventory of Sandomierz county [przyp. MR]} Własności kościelnej niemal nie było, natomiast dobra szlacheckie z ośrodkami w dolinach rzecznych obejmowały z reguły pewien obszar pobliskiego lasu. Na tym tle wyraźnie odróżniają się dwa prywatne klucze majątkowe: rzochowsko-rzemieński, Tarnowskich herbu Leliwa, oraz mielecki, Mieleckich herbu Gryf, szerokim pasem wdzierające się w głąb królewskiej puszczy. Te właśnie rody jako pierwsze z prywatnych właścicieli podjęły się kolonizacji i zagospodarowywania terenów puszczańskich. (…) Puszczańskie posiadłości Mieleckich i Tarnowskich, mimo iż przez długi okres bezludne lub słabo zaludnione, nie były terra incognita. Przemierzali je ich właściciele podczas polowań czy ludność okolicznych wsi (…). W stosunku do królewskiej akcji kolonizacyjnej, rozpoczętej w 1. połowie XIV wieku, poczynania prywatnych właścicieli były dużo późniejsze. (…) O właściwej kolonizacji Puszczy Sandomierskiej w dobrach prywatnych możemy mówić dopiero od polowy XV wieku. (…) Nowa fala lokacji ruszyła od początku 2. połowy XVI wieku i to nie tylko na terenie Puszczy Sandomierskiej, ale także w lasach na lewym brzegu Wisłoki. Tym razem zakładanie nowych osad odbywało się równolegle w królewszczyznach i dobrach prywatnych. (…) dokonali udanych lokacji osad i innych inwestycji gospodarczych (…)” — Piotr Miodunka, „Rola Mieleckich i Tarnowskich z linii rzemieńskiej w rozwoju osadnictwa na obszarze Puszczy Sandomierskiej” (w:) Rocznik Kolbuszowski, tom 7 (2003), s. 11–25 Czasopisma humanistyczne PDF
    • Maria Dobrowolska, „Procesy osadnicze w dorzeczu Wisłoki i Białej Dunajcowej w tysiącleciu” — Prace Monograficzne tom 69=LXIX ISSN: 0239-6025, Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, Kraków 1985, Repozytorium Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie
    • „Za panowania Józefa II doszło w Galicyi do bardzo energicznej działalności na polu kolonizacyi niemieckiej. (…) wydano patent kolonizacyjny z dnia 1-go października 1774 roku. Dotyczył on jednak tylko kolonizacyi miejskiej (kupców i rzemieślników) i nie zapewniał przybyszom żadnego poparcia pieniężnego od państwa. Dano im tylko prawo miejskie, zwolniono od opłat cechowych i na 6 lat — od podatków państwowych (…)”. Wacław Tokarz, „Galicya w początkach ery józefińskiej w świetle ankiety urzędowej z roku 1783”, wyd. 1909 s. 277-298 wg paginacji, PDF s. 285-306, Śląska Biblioteka Cyfrowa 13765 II
  • hipotetycznie mogli być potomkami osiedleńców jeńców szwedzkich z potopu 1655/1656 lub raczej 1701+ (por. Facebook 14.10.2022):
    • Kamil, forum WTG Gniazdo 30.03.2022 19:15 „»Słownik geograficzny« podaje: »Szwedy 1. al. Szwedów, wólka do Jastkowic, pow. tarnobrzeski [...] Powstała w XVIII w., może przez osiedlenie jeńców szwedzkich«. O tej samej wsi Michał Haykowski w artykule »Szwedzkimi śladami w Polsce« pisze: »Na mapie Polski znaleźć można kilka miejscowości, których nazwa odnosi się do Szwecji. Wśród nich są choćby wieś Szwedy i wieś Szwecja. Ta pierwsza leży pomiędzy Janowem Lubelskim a Niskiem zagłębiona w Janowskich Lasach. Początek osadzie dała grupa jeńców szwedzkich, którzy wpadli w polskie ręce, przeżyli niewolę, a których następnie osadzono w tych lasach by je karczowali i uprawiali ziemię. Działo się to po zakończeniu pamiętnego Potopu. Oczywiście nikt już dzisiaj w tej wsi nie mówi po szwedzku, zaniknęły odmienne obyczaje. Domy niszczone przez kolejne wojny nie różnią się od budynków w okolicznych wsiach. Pozostała jedynie tradycja o pochodzeniu pierwszych mieszkańców Wsi oraz nazwa. Zresztą, w tych rejonach Polski jest jeszcze kilka innych wsi, których mieszkańcy wywodzą się ze szwedzkich jeńców wojennych przymusowo osadzonych na roli. Taką miejscowością jest np. Rzochów, leżący 45 km na północ od Rzeszowa. Jego mieszkańców zwyczajowo nazywa się do dzisiaj »Szwedami«. Listę tę można by jeszcze ciągnąć”
    • Józef Witek, Encyklopedia miasta Mielca, Kalendarium:
      • „Pradzieje–1771 (…) 1655 Wojska szwedzkie spaliły Rzochów za opór stawiany przez rzochowian (…)
        1725 Właściciel Rzochowa [Paweł Karol Sanguszko] zachęcił do osiedlania się w tym mieście przywilejem zwalniającym nowych mieszkańców z płacenia czynszów przez 6 lat”
      • „1772–1918 (…) 1785 Burmistrzem Rzochowa był Antoni Ruga”
    • Antoni Kania, „Tadek u Antka, Antek u Tadka” (w:) Pismo Folkowe „Urodziłem się w Rzochowie, dziesięć kilometrów od Kolbuszowej, dziesięć kilometrów od skrzypka Władka Pogody. Rzochów według legendy składa się z osadników pozostałych po potopie szwedzkim. Teraz włączony jest do Mielca. I to wszystko”
    • Antoni Więch, „Zarys demografii parafii Niwiska w latach 1918–1945” (w:) Rocznik Kolbuszowski tom 11 (2011) s. 167–168: „Czasy potopu szwedzkiego i zwycięska potyczka partyzantów Stefana Czarnieckiego z oddziałem szwedzkim w marcu 1656 roku przyniosły okolicy nowych mieszkańców – jeńców i dezerterów. Jeszcze w XX wieku znajdowano na polach Huciska kości, monety i fragmenty zbroi z tego okresu. Do dzisiaj nie zachowało się wiele żywych śladów ich obecności (np. nazwisko Halat w Hucisku). (…) Miejscowa tradycja mówi, że w Niwiskach przy starym dębie, po prawej stronie drogi od Kolbuszowej, były szwedzkie okopy, a bitwą dowodził sam król szwedzki Karol X Gustaw, który, uciekając z otoczonego Niska, chciał tą drogą dostać się do Wisły. Okoliczne lasy posiadały zwłaszcza w czasie wiosennych roztopów nieprzejezdne drogi i ciężko uzbrojeni Szwedzi łatwo wpadali w zasadzki przygotowane przez chłopów. (…) Najstarsze księgi metrykalne przy kościele w Niwiskach z XVII wieku wspominają również czeskie rodziny pracujące w miejscowej hucie szkła. Zostali tam sprowadzeni przez właścicieli dóbr ze względu na swoje doświadczenie. Ich nazwiska przetrwały do naszych czasów, być może zostały wzmocnione napływem nowych osadników po przybyciu do Niwisk rodziny (…). Nazwiska niemiecko brzmiące wiążą się zapewne z pierwszym rozbiorem Polski. (…) mogli też stanowić specjalistów przy działających w puszczy potażniach – popielarniach. Wszystkie powyższe nacje, żyjąc w małych skupiskach, szybko uległy polonizacji. Swoją narodową i kulturową odrębność zachowała jedynie ludność żydowska”.
    • Jolanta Danak-Gajda, „Byli tu Szwedzi?” (w:) Skarby Podkarpackie Nr 35 (2012) s. 15 „W Widłach Wisły i Sanu na początku XVIII w. w trakcie III wojny północnej (toczyła się w latach 1700–1721) rozegrała się krwawa bitwa, w efekcie której wielu żołnierzy wojsk szwedzkich trafiło do niewoli. Jeńcy nigdy nie wrócili już do ojczyzny. Zostali osadzeni w Puszczy Sandomierskiej, a pamiątką po nich jest miejscowość Szwedy koło Stalowej Woli. Niewielka wieś położona wśród lasów liczy niespełna 200 mieszkańców, wielu z nich nosi nazwisko Szwedo. Ambroży Szwedo, który mieszka na końcu wsi, historię swojej wioski wiąże jednak z potopem szwedzkim. Pokazywał mi jabłoń, którą zasadził jego przodek – były żołnierz wojsk Karola Gustawa, który miał być założycielem osady.
      Jeńcy musieli wykarczować las i na tzw. surowym korzeniu postawić swoje domostwa. Żyli z puszczy. Zajmowali się bartnictwem, wyrębem drzew, zbieractwem, bo gleby są tu liche i niewiele mogły urodzić. Wielu przodków Ambrożego było gajowymi w lasach Lubomirskich, którym dostała się ta część królewskiej puszczy. Zainteresowało mnie, dlaczego mieszkańcy Szwedów mówią o czasach potopu jak o okresie założenia wsi. Nie potwierdzają tego żadne dokumenty archiwalne. Z kolei ks. Wilhelm Gaj-Piotrowski, etnograf ze Stalowej Woli, podaje, że Szwedy w zapiskach archiwalnych pojawiły się ok.1710–1720 r. Przeczy więc to zakorzenionemu w tradycji przekonaniu o historii wsi sięgającej czasów potopu szwedzkiego. Możliwe jednak, że to mieszkańcy mają rację. Na początku nie musiała tu być wieś, ale zwykła osada puszczańska, która mogła funkcjonować nawet przez pół wieku, zanim rozwinęła się w wioskę”
    • råg to żyto po szwedzku ;)
    • krzyż szwedzki w Przecławiu:
      • Jerzy Zmihorski, Krzyż Szwedzki (w:) Polska niezwykła → ciekawe miejsca zabytki: miejsca pamięci i pomniki „(…) w roku 1912, z inicjatywy burmistrza Przecławia, wzniesiono pamiątkowy krzyż na tak zwanym Kopcu Szwedzkim. Kopczyk ten związany jest ze starym przekazem. W czasie wojen szwedzkich mieszczanie z Przecławia urządzali w okolicznych lasach zasadzki na najeźdźców. Szwedzi w odwecie spalili Przecław i pobliski Rzochów. Mieszczanie schronili się w podziemnym korytarzu, który prowadził od kaplicy świętego Bernardyna do zamku. Gdy Szwedzi opuszczali już miasteczko, usłyszeli dochodzący spod ziemi płacz dziecka. Wszystkich przebywających w ukryciu mieszczan zamordowano. Po latach na kopcu ustawiono krzyż upamiętniający to wydarzenie”.
      • Ekomuzeum Ziemi Przecławskiej 20.03.2010 JPG = HTML
  • z Przyłęku w parafii Ostrowy Tuszowskie — protoplastami co najmniej jednej z tamtejszych linii Rogów są Jan i Helena Rogowie. Metrykalnie z indeksów wiemy, że mieli m. in. syna Ignacego ożenionego tamże w 1818 r. W tym porównywalnym czasie protoplaści mojej linii Rogów z Rzochowa (dziś do Mielca), Jakub Róg i Rozalia Róg née Wydro, w Rzochowie w 1804 r. pobrali się i mieli w 1807 r. syna Jana. Hipotetycznie, mój rzochowski Jakub mógł być z Ostrów Tuszowskich albo tuszowski Jan mógł być z Rzochowa, ale na tym etapie nie ma nie tylko indeksów, ale i metryk, tzn. wg Archiwum Diecezjalnego w Tarnowie, metryki Ostrów Tuszowskich istnieją dopiero od 1800 r. Parafia istnieje tam od 1566 r. więc ciekawe, co się stało z metrykami po soborze trydenckim, które zapewne były tworzone, choć na pewno nie od początku. Wymagałoby to wejścia w historię parafii. Kolejne pokolenia jednej z linii tuszowskiej Rogów to m. in. […]^PRIV → Helena z domu Róg →Piotr Róg (ur. 02.06.1884 zm. 06.04.1972, grób Ostrowy Tuszowskie, żona: Anna, rodzeństwo Piotra w Przyłęku 79: Anna 15/1857, Wawrzyniec 21/1859, Marianna 20/1861, Anna 39/1863, Wiktoria 12/1865, Franciszka 14/1867, Karolina 24/1868) →Paweł Róg (ur. 1/1825 Przyłęk 79 parafia Ostrowy Tuszowskie, ślub 3/1856 Ostrowy Tuszowskie: Katarzyna Cymerman=Zimmermann, był wtedy emerytowanym żołnierzem, rodzeństwo Pawła w Przyłęku 79: Małgorzata 14/1827, Marianna 22/1830, Katarzyna 14/1833, Jan 11/1837) →Ignacy Róg (zm. 8/1851 Przyłęk par. Ostrowy Tuszowskie ok. 55 lat czyli ur. ok. 1796, śl. 2/1818 Ostrowy Tuszowskie ok. 20 lat czyli ur. ok. 1798, żona Anna Wrazień=Wrażeń) →Jan Róg (żona Helena)
  
  Pokazane informacje stanowią niezweryfikowaną hipotezę, bowiem dotąd nie znaleziono decydujących argumentów za ani przeciwko takiej wersji. Do czasu ewentualnego sprostowania lub potwierdzenia, pokazane informacje należy traktować jako hipotetyczne.
• {#2} Do odwołania jako hipotezy za p. Markiem Zalotyńskim i opracowaniem „Rodzina RUG (RÓG)” przyjmuję, że Sebastian, Marianna i mój Jakub byli dziećmi Wojciecha i jego pierwszej żony Franciszki. Ponadto przyjmuję, że ów Wojciech, Antoni i Andrzej ojciec Ewy, również byli rodzeństwem. Uprawdopodobnia to analiza numerów domów w Rzochowie, której streszczanie dopiero trwa:
  • w metryce 25/1796 zgonu Sebastiana nie wskazano rodziców, jest to jedyne znane mi źródło jego dotyczące, ale pod nr. domu 46 miały miejsce inne wydarzenia rodzinne: 13 lat po śmierci Sebastiana wg metryki wyszła za mąż jego domniemana siostra Marianna, natomiast 19 lat po jego śmierci wg metryki zmarła jego domniemana matka Franciszka, a domniemany ojciec ponownie ożenił się; to pozwala stawiać hipotezę, że Sebastian był synem małżonków Wojciecha i Franciszki (skoro stąd wychodziło w świat rodzeństwo, tu zmarła matka i żył dalej ojciec z kolejną żoną);
  • w metryce 5/1797 zgonu Jana nie wskazano rodziców, jest to jedyne znane mi źródło jego dotyczące, zmarł pod nr. domu 37 (w którym nie znaleziono innych zdarzeń rodzinnych; nie wiem, czyim był synem;
  • w metryce 5/1800 zgonu Anny nie wskazano jej męża ani rodziców, jest to jedyne znane mi źródło jej dotyczące; odrzucam hipotezę, jakoby była żoną Wojciecha, bowiem nigdy w takim kontekście się nie pojawia (w przeciwieństwie do Franciszki, bliższej rocznikowi Wojtka oraz w przeciwieństwie do Antoniego, o którym wiadomo, że miał żonę Annę); mimo tych wątpliwości, wciąż pod tym samym nr. domu 56 miały miejsce inne wydarzenia rodzinne: rok później wg metryki ożenił się jako wdowiec (nie było dwóch Ann) jej domniemany mąż Antoni, tu 13 lat po śmierci Anny wg metryki urodził się domniemany bratanek Józef (od jej domniemanego szwagra Jakuba), tu 24 lata po śmierci Anny wg metryki zmarł Marcin, syn jej domniemanej bratanicy panny Ewy (od jej domniemanego szwagra Andrzeja), tu tyleż lat po śmierci Anny wg metryki zmarł jej domniemany mąż Antoni, a 30 lat po śmierci Anny wg metryki ożenił się jej domniemany syn Józef; to pozwala przyjąć, że Anna była pierwszą żoną Antoniego oraz stawiać hipotezę, że jej szwagrami byli Jakub i Andrzej;
  • w metryce 3/1802 małżeństwa Antoniego z Zofią świadkiem był domniemany brat męża Wojciech Rug, a tu pod nr. domu 56 miały miejsce inne wydarzenia rodzinne: 2 lata wcześniej wg metryki zmarła jego domniemana żona Anna (w metryce jest zaznaczona kreska na wdowcu), tu 11 lat po ślubie wg metryki urodził się jego domniemany siostrzeniec Józef (od jego domniemanego brata Jakuba), tu 22 lata po ślubie wg metryki zmarł Marcin, syn jego domniemanego bratanka (od jego domniemanego brata Andrzeja i bratanicy panny Ewy), tu tyleż lat po ślubie wg metryki zmarł sam Antoni, a 28 lat po ślubie wg metryki ożenił się jego syn Józef; to pozwala stawiać hipotezę, że Anna była pierwszą żoną Antoniego, który był bratem Jakuba i Andrzeja;
  • w metryce 4/1804 małżeństwa Jakuba Roga i Rozalii Wydrowny, świadkiem był domniemany ojciec męża Wojciech Rug; nr domu 48 (nie: 40 ani 46) nie powtarza się w innych metrykach, choć jest sąsiedni do (zamieszkałych przez domniemanych krewnych) domów nr. 46, nr. 45 czy nr. 52; dopiero pozostałe metryki pozwalają stawiać hipotezę o pokrewieństwie Jakuba — wg metryki Jakubowy syn Józef urodził się w domu nr 56, w którym 13 lat wcześniej wg metryki zmarła Anna, domniemana bratowa Wojciecha (stryjenka Jakuba); niezwiązany z tą rodziną wydaje się w 1816 r. ślub Marka Torby z Magdaleną Marciszkiewiczowną; w 1825 r. ślub Ignacego Stanczyńskiego z Marianną Smaczniak, w 1854 r. ślub Franciszka Wydry z Katarzyną Wydro, w 1856 r. ślub Macieja Dręgi (synem Franciszka i Zofii) z Teresą Strzelczyk; dom długo należał do rodziny Podkasanych, gdzie miały miejsce: w 1832 r. ślub Józefa Saramy z Agatą Podkasaną; w 1834 r. Antoniego Dręgi [por. Zofia Róg née Drzyzga] z Anną Podkasaną; w 1839 r. ślub Antoniego Podkasanego z Kunegundą Pizikiewicz; w 1844 r. ślub Mikołaja Podkasanego z Marianną Wołek; w 1865 r. ślub Dominika Podkasanego z Rozalią Marciszkiewicz;
  • w metryce 6/1804 małżeństwa Wojciecha Ogiby i Marianny Samuroszczonki świadkami byli Andreas Rug i Antoni Rug, co pozwala stawiać hipotezę o ich pokrewieństwie;
  • w metryce 32/1807 urodzenia Jana Ruga oraz metryce 23/1817 urodzenia jego siostry Elżbiety Rug (dzieci Jakuba i Rozalii Wydro) wskazano nr domu 74, który nie pojawia się już w tej rodzinie w innych znanych mi metrykach; natomiast tamże w 1817 r. pobierają się Marcin Wydro oraz Elżbieta Marciszkiewicz*; w 1828 r. pobierają się Michał Wydro i Zofia Marciczkiewicz*; w 1853 r. pobierają się Jakub Torba (syn Magdaleny Marciszkiewicz*) i Weronika; * = por. to nazwisko opisane powyżej przy domu 48 przy metryce 4/1804;
  • w metryce 2/1809 małżeństwa Marianna Rogowna wyszła za Rakoczego pod nr. domu 46, a tam miały miejsce wydarzenia domniemanej rodziny: zgon brata Sebastiana, matki Franciszki i ponowny ożenek ojca z macochą (por. dalej); pozwala to stawiać hipotezę, że Marianna była córką Wojciecha;
  • w metryce 2/1815 zgonu Franciszki Rogowej wprawdzie nie podano męża, ale w tym samym domu nr 46 4 miesiące później ponownie ożenił się jej domniemany mąż Wojciech Rug, który po 6 latach wg metryki 7/1821 zmarł w domu nr 45 obok (mógł być pomylony lub w bliskim sąsiedztwie właściwego domu nr 46); to pozwala przyjąć, że Wojciech miał żonę Franciszkę;
  • w metryce 4/1815 małżeństwa wdowca Wojciecha z Wiktorią świadkował jego domniemany brat Andrzej, a pod nr. domu 46 19 lat przed ślubem wg metryki zmarł Sebastian (domniemany syn), 6 lat przed ślubem Wojciecha wg metryki oddał rękę domniemanej córki Marii za Rakoczego, 4 miesiące przed ślubem Wojciecha wg metryki zmarła jego pierwsza żona Franciszka; co pozwala przyjąć, że Franciszka była żoną Wojciecha
  • …
  • w krótkim odstępie czasu zmarli bliscy krewni domniemanych braci (Wojciecha, Antoniego i Andrzeja), mieszkający ze sobą lub odwiedzający się (tylko u Andrzeja wpisano chorobę zakaźną, ale Antoni też miał niezwyczajną przyczynę śmierci; zgony te zestawiam ze sobą, poczytując, że mogły się do siebie przyczynić):
    • wg metryki 5/1824 z powodu puchliny wodnej (obrzęku) zmarł 76-letni Antoni (Rzochów 56),
    • wg metryki 19/1824 na czerwonkę (dyzynterię) zmarł 68-letni Andrzej (Rzochów 94; ze względu na kleks imię jest bardzo nieczytelne, ale wydaje się, że widać tam duże A),
    • wg metryki 24/1824 zmarła 51-letnia Wiktoria, druga żona Wojciecha (Rzochów 42),
    • wg metryki 25/1824 zmarł noworodek Marcin, syn Ewy, wnuk Andrzeja (Rzochów 56),
    wg metryki 7/1821 sam Wojciech zmarł 2 lata wcześniej śmiercią naturalną (Rzochów 45), ale powyższe sąsiedztwo zgonów pozwala stawiać hipotezę o pokrewieństwie 3 wskazanych na wstępie braci;
  • …
  • w metryce 3/1830 małżeństwa Józefa Roga (syna Antoniego i Anny) wskazano nr domu 56, w którym 30 lat wcześniej wg metryki zmarła jego domniemana matka Anna, 28 lat przed ślubem Józefa wg metryki pobrał się jego ojciec Antoni z macochą Zofią, tu 17 lat przed ślubem Józefa wg metryki urodził się jego imiennik a domniemany brat stryjeczny Józef, tu 6 lat przed ślubem antkowego Józefa wg metryki zmarł inny jego domniemany kuzyn Marcin (od jego domniemanego stryja Andrzeja i jego córki panny Ewy), tu tyleż lat przed ślubem wg metryki zmarł jego ojciec Antoni; to pozwala stawiać hipotezę, że Antoni, Andrzej i Wojciech byli rodzeństwem;
  • w metryce 20/1830 zgonu Ewy Rogówny zmarłej w epidemii – nie wskazano jej ojca, ale dom należący do rodziny pozwala przyjąć ją za tożsamą z córką Andrzeja matką pozamałżeńskiego syna Marcina z metryki jego urodzin i zgonu;
  • …
  • w metryce 4/1879 zgonu Józefa (wdowca po Magdalenie Kolasińskiej) jako wskazano jako nr domu 55, w którym nie występują inne znane mi rodzinne zdarzenia, tym niemniej, mógł być pomylony lub w bliskim sąsiedztwie właściwego domu nr 56;
  Pokazane informacje stanowią niezweryfikowaną hipotezę, bowiem dotąd nie znaleziono decydujących argumentów za ani przeciwko takiej wersji. Do czasu ewentualnego sprostowania lub potwierdzenia, pokazane informacje należy traktować jako hipotetyczne.

History of genealogical research (1)

• attributes — public
• files — public
• name — public
• records — public
• web robots — no